Panama City
Według magazynu International Living Panama City z średnią temperaturą 27 stopni Celsjusza w trakcie całego roku to jedno z pięciu najlepszych miast na świecie na spędzenie emerytury. Panama City była pierwszym miastem założonym przez Europejczyków na wybrzeżu Pacyfiku. Początkowo niewielka osada rybacka dzisiaj największe miasto kraju, liczy prawie 900 tyś mieszkańców a jako metropolia 1,4 mln mieszkańców. Choć stare miasto wpisane jest na Światową Listę Dziedzictwa UNESCO w panoramie widokowej miasta zobaczymy najpierw nowoczesne dzielnice biznesowe pełne drapaczy chmur. Są to siedziby około osiemdziesięciu banków (w tym 15-stu krajowych), 5-cio gwiazdkowych hoteli i licznych firm. Jest to szybko rozwijające się międzynarodowe centrum bankowe i handlowe. Panama zaliczana jest do rai podatkowych ze względu na niskie podatki i mocno strzeżoną tajemnicę bankową. Możesz założyć tu rachunek bankowy bez podawania swych danych osobowych. Tutaj wytwarzane jest 55% krajowego PKP. Siłą napędową jest sektor usług z bankami na czele. Druga pod względem znaczenia jest turystyka. Jest tu więcej miejsc hotelowych niż w Dubaju. Około 100 projektów budowlanych jest tu nieustannie w konstrukcji. Niecałą godzinę od centrum znajduję się największe i najruchliwsze lotnisko Ameryki Środkowej – Auropuerto Internacional Tocumen.
Z drugiej strony spacerując po mieście rzuca się w oczy jego przepiękne położenie nad Oceanem, który wdziera się wgłąb aglomeracji z kilku stron. Woda odbijając promienie słoneczne jeszcze bardziej rozjaśnia białe uliczki i zabytkowe budynki. Stare miasto wyróżnia mieszające się harmonijnie 3 style architektoniczne świadczące o jego bogatej historii: hiszpański kolonialny, francuski i karaibski. Wielką przyjemność sprawia spacerowanie tymi wąskimi uliczkami należącymi do odległej historii. Casco viejo czyli stare miasto zostało otoczone murem obronnym w drugiej połowie XVII wieku aby bronić osadników przed licznymi napaściami piratów. Z tego dawnego okresu ostały się m.in: wąskie uliczki wokół Placu Niepodległości, katedra metropolitarna, Teatr Narodowy, Pałac Salon Bolivar, Plaza de Francja, kościół św. Filipa, mury miejskie.
Trochę historii..
Miasto zakłada w 1519 roku okrutny, hiszpański konkwistador Pedro Arias de Avila. Miasto choć wtedy niewielkie odgrywało rolę głównej bazy wypadowej dla ekspedycji ruszających na podbój Inków na terenie dzisiejszego Peru. Złoto i srebro zdobyte na tych wyprawach transportowano do Europy właśnie przez przesmyk panamski, będący najkrótszą drogą pomiędzy dwoma oceanami i najważniejszym szlakiem handlowym Ameryk. Panama City położona nad Oceanem Spokojnym pełniła funkcję miejscowości przystankowej. Miejscowością docelową była Nombre de Dios, położona po przeciwnej stronie przesmyku nad Atlantykiem, skąd wyruszały galeony i karawele z łupieżami do Hawany na Kubie a później do Sewilli w Hiszpanii. Sewilla położona nad Gwadalkiwirem (czyli głęboką rzeką) około 90 km wgłąb lądu była na tyle bezpieczną przystania że uzyskała monopol na cały transport z hiszpańskich kolonii. Nombre de Dios natomiast po tym jak złupił je Francisco Drake w 1571 straciło swe znaczenie na rzecz lepiej ufortyfikowanego Portobelo.
Karawany z całym bogactwem kolonii wędrowały na mułach z Panama City do Nombre de Dios a później do Portobelo gdzie załadowywano je na statki. Piraci tylko czyhali na takie okazje. W 1671r Henry Morgan razem z 1400 mężczyzn najechało Panama City. Miasto zostało złupione i zgrabione a jego mieszkańców wybito. Na koniec spłonęło w pożarze. Odbudowa stolicy zajęła 2 lata, ulokowano je 8 km od starej części.
Canal de Panamá
Pierwszą kolej Ferrocarril de Panamá łącząca dwa oceany została uruchomiona dopiero w 1855r. Kanał Panamski budowano w latach 1904-1914 ale oficjalnie otwarto go w 1920 roku. Konstrukcja kanału przyniosła ogromne zyski ekonomiczne i rozwój infrastruktury w stolicy. Podczas budowy kanału zginęło jednak 25 tyś robotników a 20 tyś zaraziło się żółtą febrą. Finalnie warunki sanitarne podniesiono na tyle że zlikwidowano żółta febrę i malarię. Cały czas były obecne natomiast silne napięcia na tle rasowym, gdyż większość pracowników zatrudnionych przy budowie kanału pochodziła z całego regionu Karaibów.
Kanał Panamski ma dziś 80 km długości składa się z 11 śluz. Po wpłynięciu statku do śluzy następuje wyrównanie poziomu wód na danym odcinku. Statki płynące od Atlantyku na Pacyfik są podnoszone pierw o 26 metrów nad poziom morza do wysokości jeziora Gatun a następnie śluzy obniżają ich wysokość do poziomu wód w Pacyfiku. Początkowo Francuzi próbowali zbudować kanał na jednym poziomie – zero metrów nad poziomem morza, jak w przypadku Kanału Sueskiego, który nie ma śluz. Po 8 latach prac w 1889 roku projekt zakończył się katastrofą i bankructwem. Nie mógł on się udać gdyż wg. tych założeń statki mogłyby przepływać kanał tylko w trakcie przypływu Oceanu. Kanał wydzierżawili i wybudowali według całkiem innych założeń Amerykanie. Jako strefa Kanału Panamskiego najważniejsza droga wodna kontynentu znajdowała się pod Amerykańską jurysdykcją aż do 1977 roku a więc przez 75 lat. Ostatni Amerykanie opuścili strefę jednak dopiero w 1999 roku.
Wokół miasta
Zaledwie pól godziny jazdy samochodem od miasta znadują się dwa parki narodowe: Parque Nacional Soberania, Parque Nacional Chagres oraz Park Naturalny Metropolitano. Ten ostatni rozciąga się wzdłuż kanału panamskiego i chroni rzadkie gatunki ptaków, większe ssaki jak pumę, tapira czy kajmany.
Lasy tropikalne na całej długości przesmyku panamskiego mają ogromne znaczenie dla poprawnego funkcjonowania kanału. Doprowadzają one wodę konieczną do utrzymania żeglowności kanału. Z tego względu tereny te utrzymywane są w nieskażonym stanie. Kanał jest rzadkim przykładem jak projekt inżynierski w środku lasu może pomóc w ochronie tegoż lasu. Park Narodowy Soberania leży po zachodniej stronie kanału. Jest rajem dla miłośników ptaków. Warto tu przyjechać aby odbyć spacer jednym z licznych szlaków np. Pipeline Road. Lasy te są jednym z najłatwiej dostępnych przykładów deszczowych lasów tropikalnych.
with no comments yet.