Titicaca
Jest to najwyżej położone jezioro żeglowne na świecie, 19-ste pod względem wielkości.
Jezioro Titicaca znajduje się na mesecie Collao na wysokości 3812 m n.p.m. na terytorium Peru i Boliwii. Zajmuje 8560 km kwadratowych (56% na terenie Peru , 44% na terenie Boliwii. Największa głębokość to 281m, średnio 107m. Przez przesmyk Tiquina dzieli się na dwa baseny Wielkie Jezioro (lago Mayor lub Chucuito) z największą głębokością 283m w pobliżu wyspy Soto. Drugi basen to Jezioro mniejsze lub Huinamarca.
Wybrzeża jeziora zamieszkiwały już w okresie pre-inkaskim ludy kultury Chiripa, z której zachowały się pozostałości archeologiczne oraz kultura Pucara – zamieszkiwała północną część jeziora. Opracowali technikę upraw zwaną camellon lub waru waru praktykowaną do dziś. Polegała ona na tworzeniu terasów wyniesionych nad powierzchnię i zalanych następnie wodą. Uważa się również że w okolicach jez. Titicaca wyhodowano niektóre pierwsze rośliny bulwiaste i rozpoczął się proces udomowienia zwierząt południowo-amerykańskich alpaki, lam.
Od 200 n.e. region zdominowała kultura miejska Tiahuanaco z ważnymi centrami świątynnymi na wyspach i w okolicach jeziora. Brzegi jez. dzisiaj są zamieszkane przez potomków plemion aymara, quechua i uru
Wody jez. są czyste, lekko słone. W zatoce Puna obserwuje się pewne zanieczyszczenie na skutek zrzutów zużytych wód przez miasto bez należnej uwagi.
Wyspa słońca Boliwia) – największa na jez. 14,3 km kw. Otoczona wielkimi zatokami np. zat. Kona. Zachowały się na nie pozostałości archeologiczne kultury Tiahuanaco sprzed imp. inków.
Wyspy pływające Uros (Peru/Boliwia) to zbiór sztucznych wysp zrobionych z gat. trzcin zwanych totora zamieszkiwanych jeszcze przez przodków Uru. Nazywają siebie kotsuna lub wioską znad jeziora. Mówią też o sobie ludzie czarnej krwi. Wg. swych ustnych przekazów zobowiązali się przed samym Inką Pachacutec do służeniu jezioru. Z totory robią wyspy, tratwy, chaty. Ich głównym zajęciem jest rybołustwo i polowanie.
